این سورة الفتح باجماع مفسران مدنى است. دو هزار و چهارصد و هشت حرف و پانصد و شصت کلمة و بیست و نه آیت جمله بمدینه فرو آمد آن گه که از حدیبیة بازگشته بودند و رسول خدا گفت: انزلت على اللیلة سورة لهى احب الى مما طلعت علیه الشمس.
و روایة انس بن مالک قال لما رجعنا من الحدیبیة و قد حیل بیننا و بین نسکنا فنحن بین الحزن و الکابة انزل الله، إنا فتحْنا لک فتْحا مبینا فقال النبى (ص): لقد انزل على آیة هى احب الى من الدنیا کلها، و در خبر است که هر که این سورة برخواند شب اول از ماه رمضان در نماز تطوع، رب العالمین تا دیگر سال او را در حفظ و رعایت خویش دارد و از آفات و مکاره نگه دارد و این سورة از آن سورتهاست که در آن ناسخ است و منسوخ نیست و ناسخ در این سورة یک آیت است: لیغْفر لک الله ما تقدم منْ ذنْبک و ما تأخر نسخ قوله: ما أدْری ما یفْعل بی قوله: إنا فتحْنا لک فتْحا مبینا، خلافست میان علماء که این کدام فتح است.
قتاده گفت: فتح مکه است، مجاهد گفت: فتح خیبر است و جمهور مفسران بر آنند که این صلح حدیبیه است. معنى الفتح فتح المنغلق و الصلح مع المشرکین بالحدیبیة کان متعذرا حتى فتحه الله عز و جل. کارى دشوار بود منغلق پیمان بستن و صلح کردن با مشرکان روز حدیبیه تا رب العزه بفضل خود آن کار فرو بسته برگشاد و آن دشخوارى آسان کرد و آن را فتح نام کردند.
مصطفى (ص) را پرسیدند آن روز که: افتح هذا فقال عظیم. گفتند یا رسول الله این فتحى است، گفت فتحى عظیم، آن را عظیم گفت که در آن روز آیت مغفرت آمد از گناهان گذشته و آینده و مومنان را وعده نصرت و ظفر دادند و غنائم خیبر در آن پیوست و غلبه روم بر پارس که پیغامبر خداى آن را وعده داده بود در آن درست شد و صدق وى ظاهر گشت و مومنان بدان شاد شدند.
قال الزهرى: لم یکن فى الاسلام فتح اعظم من صلح الحدیبیه و ذلک ان المشرکین اختلفوا بالمسلمین فسمعوا کلامهم فتمکن الاسلام فى قلوبهم و اسلم فى ثلث سنین خلق کثیر و کثر بهم سواد الاسلام.
روى اسرائیل عن ابى اسحاق عن البراء قال تعدون انتم الفتح فتح مکة فتحا و نحن نعد الفتح بیعة الرضوان کنا مع النبى (ص) اربع عشرة مائة، و الحدیبیة بئر فنزحناها فلم نترک فیها قطرة فبلغ ذلک النبى فجلس على شفیرها، ثم دعا باناء من ماء فتوضأ ثم مضمض و دعا ثم صبه فیها فجاء بالماء حتى عمهم و قیل سمى یوم الحدیبیة فتحا لانه کان سبب فتح مکة و المعنى دنا فتحه و کان یوم الحدیبیة فى سنة ست من الهجرة. مجمع بن جاریة الانصارى روایت کند که روز حدیبیه من حاضر بودم چون آن قصه برفت و آن صلح افتاد و رسول خدا و یاران مىبازگشتند مردم را دیدم که بر آن مرکبها مىشتافتند و بنزدیک رسول خدا میشدند، یکى آواز داد که این شتافتن مردمان فرا نزدیک رسول چیست؟ جواب دادند که وحى آمده از آسمان میشتابند تا آن را بشنوند و بدانند گفتا چون مردم فراهم آمدند، رسول خدا آغاز کرد و برخواند: إنا فتحْنا لک فتْحا مبینا عمر خطاب گفت: یا رسول الله او فتح هو قال نعم و الذى نفسى بیده إنه لفتح قوله: إنا فتحْنا لک فتْحا مبینا، اى قضینا لک قضاء بینا غیر مختلف و لا ذا شبهة لکن على خیرة و الفتاح عند العرب هو القاضى و منه قوله عز و جل یمدح نفسه: و هو الْفتاح الْعلیم، و منه قوله: ربنا افْتحْ بیْننا و بیْن قوْمنا بالْحق و المعنى قضینا لک بهذه المهادنة قضاء مبینا.
قال مقاتل: یسرنا لک یسرا مبینا بغیر قتال لیغْفر لک الله، قیل هذه اللام لیست بلام کى و لکنها لام عدة لیست من الکلام الاول کقوله عز و جل: و لله ما فی السماوات و ما فی الْأرْض لیجْزی الذین أساوا بما عملوا فهو کلام عدة مستأنف تأویله، فتح لک فتحا و هو یغفر لک ما تقدم من ذنبک و ما تأخر. و قیل اللام لام کى و معناه انا فتحنا لک فتحا مبینا لکى یجتمع لک من المغفرة تمام النعمة فى الفتح. و قیل هو مردود الى قوله: و اسْتغْفرْ لذنْبک و للْموْمنین و الْموْمنات لیغْفر لک الله ما تقدم منْ ذنْبک و ما تأخر و لیدْخل الْموْمنین و الْموْمنات جنات، قوله: ما تقدم منْ ذنْبک، یعنى فى الجاهلیة قبل الرسالة، و ما تأخر من ذنبک الى وقت نزول هذه السورة، و قیل ما تأخر مما یکون و هذا على طریقة من یجوز ارتکاب الصغائر على الانبیاء و قال سفیان الثورى: ما تقدم، ما عملت فى الجاهلیة و ما تأخر کل شیء لم تعمله و یذکر مثل ذلک على طریق التأکید کما یقال اعطى من رآه و من لم یره و ضرب من لقیه و من لم یلقه و قال عطاء الله الخراسانى ما تقدم منْ ذنْبک، یعنى ذنب ابویک آدم و حوا ببرکتک و ما تأخر ذنوب امتک بدعوتک، و یتم نعْمته علیْک تمام النعمة هاهنا النبوة و ثوابها نظیره فى سورة یوسف کما أتمها على أبویْک منْ قبْل. و قیل یتم نعْمته علیْک، باعلاء دینک و فتح البلاد على یدک، و یهْدیک صراطا مسْتقیما اى یثبتک علیه و قیل و یهْدیک، اى یهدى بک.
و ینْصرک الله نصْرا عزیزا، ذا عز لا ذل بعده. و قیل عزیزا، اى معزا و قیل ممتنعا على غیرک مثله.
هو الذی أنْزل السکینة، هذه السکینة طمأنینة الایمان فى قلب المومن التی بها یحمل القضایا و یقوى بالبلایا و هو قوله عز و جل و تطْمئن قلوبهمْ بذکْر الله، ألا بذکْر الله تطْمئن الْقلوب و هو الذى لا یهیجه شیء و لا یرده مانع و هو فى قوله: یا أیتها النفْس الْمطْمئنة، و الایة نزلت فى ابى بکر الصدیق ثم فى مآثر اصحابه.
و قیل السکینة الصبر على امر الله و الثقة بوعد الله و التعظیم لامر الله. لیزْدادوا إیمانا مع إیمانهمْ قال ابن عباس: بعث الله نبیه علیه السلام بشهادة ان لا اله الا الله فلما صدقوه زادهم الصلاة ثم الزکاة ثم الصیام ثم الحج ثم الجهاد حتى اکمل دینهم لهم فکلما امروا بشىء فصدقوه، ازدادوا تصدیقا الى تصدیقهم و یقینا مع یقینهم.
و لله جنود السماوات و الْأرْض... الایة. جنود السماوات الملائکة و جنود الارض الانس و الجن و قیل کل ما فى السماوات و الارض بمنزلة الجند له لو شاء لا انتصر به کما ینتصر بالجند و تأویل الایة: لم یکن صد المشرکین رسول الله (ص) عن قلة جنود الله و لا عن و هن نصره لکن على علم الله عز و جل و اختیار قوله: لیدْخل الْموْمنین و الْموْمنات جنات کان رسول الله (ص) قیل له: قلْ ما کنْت بدْعا من الرسل و ما أدْری ما یفْعل بی و لا بکمْ فکان رسول الله و المومنون فى علم الغیب شرعا فلما نزلت علیه لیغْفر لک الله و یتم نعْمته علیْک و قال رسول الله (ص) انزلت على سورة هى احب الى من الدنیا و ما فیها قالوا له هنیئا لک یا رسول الله بین الله لک امرک فما لنا فنزلت: لیدْخل الْموْمنین و الْموْمنات جنات تجْری منْ تحْتها الْأنْهار خالدین فیها، هذا فى ازاء قوله: و یتم نعْمته علیْک، و یکفر عنْهمْ سیئاتهمْ هذا بازاء قوله: لیغْفر لک الله التکفیر التغطیة و هو بمعنى المغفرة اى یکفر عنْهمْ سیئاتهمْ قبل ان یدخلهم الجنة لیدخلوها معرین من الآثام، و کان ذلک عنْد الله، اى فى الدار الآخرة و فى حکم الله، فوْزا عظیما لما نزلت هذه الآیات قال المنافقون من اهل المدینة و المشرکون من اهل مکة قد اعلم ما یفعل به و باصحابه فما عسى یفعل بنا فنزلت: و یعذب الْمنافقین و الْمنافقات و الْمشْرکین و الْمشْرکات الظانین بالله ظن السوْء ان لن ینصر محمدا و المومنین، و قیل ظنهم ان لن ینقلب الرسول و المومنون الى اهلیهم ابدا و قیل ظنهم ان لله شریکا و ان لن یبعث الله احدا. قوله: علیْهمْ دائرة السوْء، اى یدور علیهم و یعود الیهم ضرر ما دبروا و یقع الفساد و الهلاک بهم، هذا کقوله: و یتربص بکم الدوائر، و الدوائر ما یدور بالرجل من حوادث الدهر و نکباته، و غضب الله علیْهمْ و لعنهمْ ابعدهم من رحمته، و أعد لهمْ جهنم هیاها لهم، و ساءتْ مصیرا.
و لله جنود السماوات و الْأرْض، فیدفع کید من عادى نبیه و المومنین بما شاء منها. هو الذى جند البعوض على نمرود و الهدهد على بلقیس، و کان الله عزیزا، فى امره، حکیما فى فعله. روى ان عبد الله بن ابى بن سلول قال هب محمدا هزم الیهود و غلبهم فکیف استطاعته بفارس و الروم، فانزل الله تعالى: و لله جنود السماوات و الْأرْض اکثر عددا من فارس و الروم، و کان الله عزیزا، منیعا فى سلطانه، حکیما، فى تدبیره و صنعه.
إنا أرْسلْناک شاهدا، على امتک یوم القیمة شاهدا لهم بعملهم و قیل شاهد الأنبیاء بالتبلیغ، و مبشرا، للمومنین، و نذیرا للکافرین. مبشرا، لمن اطاع. نذیرا لمن عصى. ثم رجع الى خطاب المومنین فقال: لتوْمنوا بالله و رسوله و تعزروه اى تطیعوه و تنصروه و تقاتلوا معه بالسیف. العزر و التعزیر النصر مرة بعد اخرى، و توقروه اى تعظموه و تفخموه و تدعوه باسم الرسول و باسم النبى و هاهنا وقف تام ثم تبتدء فتقول: و تسبحوه، هذه الهاء واحدة راجعة الى الله سبحانه فى هذه الایة اى تسبحوا الله و تصلوا له بکْرة و أصیلا بالغداة و العشى. قرأ ابن کثیر و ابو عمرو لیومنوا و یعزروه و یوقروه و یسبحوه بالیاء فیهن لقوله: فى قلوب المومنین.
الذین یبایعونک، بالحدیبیة، إنما یبایعون الله لانهم باعوا انفسهم من الله بالجنة کقوله: اشْترى من الْموْمنین أنْفسهمْ. روى عن یزید بن ابى عبید قال: قلت لسلمة بن الاکوع على اى شیء بایعتم رسول الله یوم الحدیبیة. قال على الموت. و روى عن معقل بن یسار قال: لقد رأیتنى یوم الشجرة و النبى (ص) یبایع الناس و انا رافع غصنا من اغصانها عن رأسه و نحن اربع عشرة مائة قال لم نبایعه على الموت و لکن بایعناه على ان لا نفر. قال ابو عیسى معنى الحدیثین صحیح فبایعه جماعة على الموت اى لا بانزال نقاتل بین یدیک ما لم نقتل، و بایعه آخرون و قالوا لا نفر فقال لهم النبی (ص) انتم الیوم خیر اهل الارض.
قوله: ید الله فوْق أیْدیهمْ، قال ابن عباس: ید الله بالوفاء لما وعدهم من الخیر، فوْق أیْدیهمْ، بالوفاء.
و قال السدى: کانوا یأخذون بید رسول الله (ص) و یبایعونه و ید الله فوْق أیْدیهمْ، عند المبایعة. و قیل عقد الله فى هذه البیعة فوق عقدهم، فمنْ نکث، اى نقض و لم یف به فإنما ینْکث على نفْسه، اى علیها و بال ذلک، و منْ أوْفى بما عاهد علیْه الله، اتى به وافیا غیر منتقض «فسنوتیه»، و قرأ اهل العراق فسیوْتیه بالیاء، أجْرا عظیما جزیلا و هو الجنة و نعیمها.
سیقول لک الْمخلفون من الْأعْراب، ابن عباس گفت آیت در شأن قومى منافقان فرو آمد از قبایل عرب: جهینه و مزینه و نخع و اسلم و غفار، قومى در مدینه مسکن داشتند و قومى در نواحى مدینه. رسول خدا (ص) شش سال از هجرت گذشته او را آرزوى عمرة خاست و طواف کعبه و زیارت خانه، کس فرستاد باین قبایل عرب و ایشان را بخواند تا چون روند جمعى بسیار باشند نباید که قریش ایشان را از خانه منع کنند و پیش ایشان بحرب باز آیند، از این جهت ایشان را میخواند و جمع میکرد.
قومى که مخلصان بودند و اهل بصیرت اجابت کردند و بیامدند و قومى که منافقان بودند باز نشستند و تخلف کردند و عذر دروغ آوردند که: شغلتْنا أمْوالنا و أهْلونا رب العالمین ایشان را مخلف خواند، یعنى که ایشان با پس کردهاند از صحبت رسول، همانست که جاى دیگر فرمود: کره الله انْبعاثهمْ فثبطهمْ و قیل اقْعدوا، و قال تعالى: رضیتمْ بالْقعود أول مرة فاقْعدوا، گفتند ما را اهل و عیالست و جز ما ایشان را قیم نیست و خرما بنان داریم درین نخلستان و آن را تیمار بر نیست، اکنون ما را آمرزش خواه از خداى باین تخلف که از ما آمد. و کان رسول الله (ص) اذا قبل عذر انسان استغفر له و این سخن آن گه گفتند که رسول باز آمد از حدیبیه و ایشان را عتاب کرد بآن تخلف که کردند. رب العالمین ایشان را در آنچه گفتند دروغ زن کرد گفت یقولون بألْسنتهمْ ما لیْس فی قلوبهمْ من امر الاستغفار فانهم لا یبالون استغفر لهم النبى اولا یستغفر لهم. آنچ بزبان میگویند که از بهر ما آمرزش خواه در دلشان نیست که ایشان در بند آن نهاند که رسول از بهر ایشان آمرزش خواهد یا نخواهد.
و گفتهاند معنى آنست که در دلشان جز زانست که بزبان گویند زیرا که عذر ایشان نه شغل اهل و عیالست بلکه خبث نیت ایشانست و نفاق که در دل دارند، قلْ فمنْ یمْلک لکمْ من الله شیْئا إنْ أراد بکمْ ضرا أوْ أراد بکمْ نفْعا قرأ حمزة و الکسائى ضرا بضم الضاد و الآخرون بفتحها.
ایشان ظن بردند که آن تخلف که نمودند وقت را سبب نفع ایشانست در نفس و مال و سبب دفع مضرت از ایشان. رب العالمین خبر داد که اگر از آن نفع و ضر چیزى در راه شماست و بتقدیر و ارادت ماست هیچ کس نتواند که آن دفع کند.
آن گه فرمود: بلْ کان الله بما تعْملون خبیرا نه چنانست که شما مىگویید و عذر کژ میارید که الله تعالى خود داناست و آگاه از عمل شما و نیت شما.
بلْ ظننْتمْ أنْ لنْ ینْقلب الرسول و الْموْمنون إلى أهْلیهمْ أبدا، اى ظننتم ان العدو یستأصلهم فلا یرجعون، و زین ذلک فی قلوبکمْ، اى زین الشیطان ذلک فى قلوبکم، و ظننْتمْ ظن السوْء، من علو الکفار و انتشار الفساد و ذلک انهم قالوا ان محمدا و اصحابه اکلة رأس فلا یرجعون فاین تذهبون، انتظروا ما یکون من امرهم، و کنْتمْ قوْما بورا هالکین فاسدین لا تصلحون لخیر. یقال للواحد و الجمع و الذکر و الانثى بور. بار الشیء، هلک و فسد و بارت الارض، لم تثمر و لم تنبت. میگوید بازماندن شما از حدیبیه نه آن را بود که گفتید بل که شما پنداشتید که مشرکان قریش رسول را و مومنان را از خان و مان و دیار خویش مستأصل خواهند کرد، یا بکشند ایشان را یا بگریزند و در عالم پراکنده شوند، و این ظن بد که بایشان بردید نموده شیطانست که بر شما آراست و در دل شما افکند. و گفتهاند ظن بد ایشان آن بود که با یکدیگر میگفتند که هیچ مروید با ایشان و خویشتن را عشوه مدهید و مپندارید که از ایشان یکى باز خواهد گشت که اهل مکه ایشان را هلاک کنند و نیست آرند.
رب العالمین فرمود: و کنْتمْ قوْما بورا. شما اید که هلاک کنند شما را و نیست آرند، و منْ لمْ یوْمنْ بالله و رسوله فإنا أعْتدْنا للْکافرین سعیرا نارا مسعورة ملهبة. و لله ملْک السماوات و الْأرْض یغْفر لمنْ یشاء و یعذب منْ یشاء و کان الله غفورا رحیما.
سیقول الْمخلفون، عن الحدیبیة، إذا انْطلقْتمْ، ایها المومنون، إلى مغانم، خیبر، لتأْخذوها ذرونا نتبعْکمْ، الى خیبر نشهد معکم قتال اهلها و ذلک انهم لما انصرفوا من الحدیبیة و عدهم الله فتح خیبر و جعل غنائمها لمن شهد الحدیبیة خاصة عوضا من غنائم اهل مکة اذ انصرفوا منهم على صلح و لم یصیبوا شیئا منهم، قال الله عز و جل: یریدون أنْ یبدلوا کلام الله، قرأ حمزة و الکسائى: کلم الله بغیر الف جمع کلمة معناه یریدون ان یغیروا وعد الله تعالى لاهل الحدیبیة بغنیمة خیبر خاصة، قلْ لنْ تتبعونا،، تأویله: لن تستطیعوا ان تتبعونا، کذلکمْ قال الله منْ قبْل، اى من قبل مرجعنا الیکم ان غنیمة خیبر لمن شهد الحدیبیة لیس لغیرهم فیها نصیب، فسیقولون بلْ تحْسدوننا، اى لم یأمر کم الله به بل تحسدوننا ان نشارککم فى الغنیمة، بلْ کانوا لا یفْقهون إلا قلیلا، اى لا یعلمون عن الله ما لهم و علیهم من الدین الا قلیلا منهم و هو من صدق الله و الرسول و قیل لا یفقهون من کلام الله الا شیئا قلیلا.
بیان این قصه آنست که: رسول خدا در ماه ذى الحجه از حدیبیه بازگشت و در مدینه همى بود تا ماه محرم درآمد قصد خیبر کرد و جمله یاران مهاجر و انصار که در حدیبیه با وى بودند با وى بخیبر رفتند، چون دیده ایشان بر حصار خیبر افتاد، رسول خدا گفت خربت خیبر، انا اذا نزلنا بساحة قوم، فساء صباح الْمنْذرین بسمع منافقان رسید که در خیبر غنائم فراوان است و رسول خدا بفرمان و وحى الله آن جمله قسمت میکند بر ایشان که در حدیبیه با وى بودند، بعوض آنکه از آنجا بصلح بازگشتند و هیچ غنیمت نیافتند و دیگران را با ایشان در آن مشارکت نیست.
منافقان چون این بشنیدند گفتند: ذرونا نتبعْکمْ، گذارید ما را تا با شما بیاییم بقتال خیبر و مقصود ایشان نصیب غنیمت بود، رب العالمین فرمود: یریدون أنْ یبدلوا کلام الله، کلام اینجا فرمان الله است که جز اهل حدیبیه به خیبر نروند و غنیمت خیبر جز بایشان ندهند، منافقان خواستند که این حکم را تغییر کنند، رب العالمین فرمود: یا محمد قلْ لنْ تتبعونا ایشان را گوى شما نتوانید که کلام خداى را و وعده خداى را دیگرگون کنید و این حکم بگردانید، منافقان گفتند: بلْ تحْسدوننا فرمان خداى نه چنین است که شما این بحسد مىگویید تا غنیمت همه شما را باشد و ما را در آن نصیب نبود و خیبر ناحیتى بود در آن حصارهاى بسیار و مال و غنیمت فراوان، مسلمانان از آن حصارها یکان یکان مىستدند و مال همى برداشتند و صفیه دختر حیى اخطب و دو دختر وى را اسیر گرفتند و در بعضى آن حصارها بلال موذن ایشان را نزدیک رسول آورد، در راهى که کشتگان خود را دیدند افتاده، یکى از ایشان فریاد برآورد و بر روى تپانچه زد و بر سر خاک همى کرد. رسول خدا بلال را گفت، اى بىحاصل، رحمت نکردى برین ضعیفان که ایشان را بدین راه آوردى که قرابت خویش را کشته دیدند و تقدیر الله چنان بود که آن صفیه دختر حیى اخطب جفت رسول خداى گشت و روزى ببر روى وى نشان زخم دید، پرسید از وى که این چیست؟ صفیه گفت وقتى بخواب دیدم که ماه آسمان در کنار من افتاد، این خواب با شوى خویش کنانة بن الربیع بگفتم کنانة گفت: ترا همى باید که ملک حجاز پادشاه عرب و عجم محمد شوى تو باشد و بر روى من تپانچه زد، این نشان از آنست.
پس رسول قصد حصار سعد معاذ کرد حصارى عظیم که در همه عرب حصارى از آن حصینتر نبود، مردمان از آن حصارهاى دیگر آنجا میشدند و مال فراوان آنجا همى بردند و مبارزان و جنگیان آنجا بسیار بودند، هر ده شبانه روز رسول بر در آن حصار بنشست، روزى جهودى از حصار بیرون آمد و مبارزت خواست، رسول خدا محمد بن مسلمه پیش وى فرستاد بجنگ و گفت: اللهم انصره. ایشان روى بهم آوردند، درختى بود میان ایشان، هر یکى از ایشان بآن درخت پناه همى برد، آن جهود حمله آورد، محمد بن مسلمه آن زخم وى بدرخت رد کرد، آن گه با جهود گشت و برو ضربتى زد که یک نیمه سرش با روى بدو نیم کرد، پس برادر آن جهود بیرون آمد و مبارزت خواست، زبیر عوام پیش وى باز شد. مادر وى صفیة گفت یا رسول الله پسرم را بکشد رسول گفت نه که پسرت او را کشد، زبیر ضربتى زد که کتف وى با یک نیمه پهلو بیرون انداخت، پس رسول علم ببو بکر داد، آن روز و جهد کرد و حصار گشاده نیامد، دیگر روز بعمر داد هم گشاده نیامد رسول گفت: و الله لاعطین الرایة غدا رجلا یحبه الله و رسوله.
پس دیگر روز على را بخواند و علم بوى داد، على رفت و علم بر در حصار خیبر بزد، جهودى بر بام حصار آمد گفت: من انت؟ تو کیستى؟ گفت: من علىام. جهود گفت عالى شد این کار بحق موسى و توریة، پس على بتأیید الهى و قوت ربانى در حصار بدست گرفت و از بوم حصار بر کند و بینداخت چنان که زلزله در حصار خیبر افتاد، بو رافع گوید مولى رسول که: با من هفت تن دیگر از مبارزان عرب بودند خواستیم که در از یک جانب بدیگر جانب گردانیم نتوانستیم، گویند که حلقه آن چهارصد من بود و بعد از آن على رفت تا آن حلقه برگیرد و نتوانست از آن که آن گه که مىبرکند جبرئیل با وى بود بمعاونت، پس على گفت: ما قلعتها بقوة جسمانیة انما قلعتها بقوة ربانیه، پس آن اموال و غنائم که از حصارهاى خیبر یافتند باهل حدیبیة قسمت کردند.
قال الزهرى: ان غنائم خیبر کانت بین اهل الحدیبیة من حضر منهم خیبر و من غاب قلْ للْمخلفین من الْأعْراب هم المخلفون عن الحدیبیة، ستدْعوْن، یعنى یدعوکم النبى (ص) إلى قوْم یعنى الى قتال قوم أولی بأْس شدید هم هوازن و غطفان و قیل هم الروم غزاهم رسول الله (ص) فى تبوک و قیل یدعوهم ابو بکر الى بنى حنیفة مع مسیلمة الکذاب و قیل یدعوهم عمر الى فارس و قیل المخلفون عن تبوک و کانوا ثلاثة اصناف: صنف کفروا و نزل فیهم: سنعذبهمْ مرتیْن ثم یردون إلى عذاب عظیم و صنف اسلموا و هم الذین اعترفوا بذنوبهم و صنف هم آخرون مرْجوْن لأمْر الله و هم المعنیون بهذه الایة: تقاتلونهمْ أوْ یسْلمون، یعنى او هم یسلمون و قیل معناه الى ان یسلموا فلما حذف ان رفع الفعل، فإنْ تطیعوا یوْتکم الله أجْرا حسنا فى الدنیا الغنیمة و فى الآخرة الجنة و قیل الغنیمة فحسب فى قول من حمل هم على المنافقین و جعل الداعى غیر النبى (ص) لانهم اذا اظهروا الایمان لزم الخلفاء و المومنین اجرائهم مجرى المخلصین، و إنْ تتولوْا کما تولیْتمْ منْ قبْل عن غزوة الحدیبیة، یعذبْکمْ عذابا ألیما فى الآخرة. فلما نزلت هذه الایة قال اهل الزمانة و کیف بنا یا رسول الله فانزل الله تعالى: لیْس على الْأعْمى حرج، اى لیس علیه اثم فى التخلف عن الجهاد لانه کالطائر المقصوص الجناح لا یمتنع على من قصده، و لا على الْأعْرج، من العلة اللازمة احدى الرجلین او کلتیهما، حرج و لا على الْمریض الذى لا قوة به، حرج.
و تم الکلام ثم قال: و منْ یطع الله و رسوله، فیما یأمره و ینهاه، یدْخلْه جنات تجْری منْ تحْتها الْأنْهار و منْ یتول، اى یعرض عن الطاعة، یعذبْه عذابا ألیما و قرأ اهل المدینة و الشام ندخله و نعذبه بالنون فیهما و قرأ الآخرون بالیاء لقوله: و منْ یطع الله.